¿ Recuerdas cuando soñábamos con
ser mayores ?
Hoy soñamos
con seguir soñando, con nunca perder la ilusión y la esperanza en nuestras
vidas. Apoyar la creencia en la inocencia, en la justicia, en la Paz. Tenemos
fe en que todo cambiará y luchamos por ser quien queremos ser.
Muchos
pretenden cambiar esa inocencia por guerra, por rencor, por odio… Muchos se
ríen de mi ceguera y mi esperanza, muchos creen ser y creen poder inculcarme su
orden.
Siempre he pensado que nuestra decadencia sólo
es fruto de la incultura, de la ambición. Mi ambición se limita al aprendizaje.
No sueño con ser Dios, sólo con tocar el cielo, con volar…
Puede que me encuentre en el mismo camino que
muchos, que haga lo que tantos hacen… Sin embargo, mi meta es otra. Por ello
jamás dejaré de ser la niña que jugaba a los playmovil o rayaba las paredes, la
niña que ponía nombres a las piedras y les construía castillos, la niña que se
ilusionaba cuando llegaba la hora de ver los dibujos…
Pd: Siempre me ha encantado crear y creer en lo imposible.
"No sé lo que es globalización
No sé lo que son Derechos Humanos
Sólo soy un eslabón
Una pieza más de un puzzle macabro."
No sé lo que son Derechos Humanos
Sólo soy un eslabón
Una pieza más de un puzzle macabro."
V i o l e t c a r s o n s
Y ahora ya no kiero seguir creciendo =(, asi pasa siempre con todo, pero es inevitable hay que llegar a viejos =S
ResponderEliminarSaluditos nena, lindo dia.
¡Qué bueno que no hayas perdido esa parte de la vida! Siempre resulta mejor, porque es la base para seguir construyendo algo nuevo.
ResponderEliminarUn abrazo, y gracias por las palabras.
P.D. ¿Por qué me preguntó sobre mi msn?
:O
ResponderEliminarEs genial que tengas una forma de pensar tan parecida a la mía. Porque yo también me siento identificada con lo que dices, en concreto con esto.
Aunque yo, aún, no lucharé por seguir soñando, lo hago sin que tenga que ver que quiera o no. Supongo que es un escudo que me facilito a mí misma para no dejarme ver mi cruda (desde mi punto de vista) realidad. Aunque esto no sirve, debo tener buena vista porque la veo igualmente. xD
Supongo que está bien eso. Así que a seguir soñando pero sin dejar muy atrás la realidad. :)
Besos.
Yo creo que es lo idoneo, seguir siendo un niño a pesar de todo, quiza un niño de barba y sombrero, pero niño alfin, jamas perder esa capacidad de asombrarse de lo mas minimo, de preguntar porque porque porque, de soñar (por que los sueños nos permiten tocar el cielo sin despegar los pies del suelo) de imaginar, de querer realizar lo imposible (que es la mejor herramenta para avanzar) y la capacidad de amar (sin malicia alguna), yo aun me siento niño, procuro no dejar de serlo.
ResponderEliminarcomo sea, que lindo leer una nueva entrada
hasta entonces, mis mejores deseos.
T.S.S. Corey
Querida amiga, con el tiempo descubrí que no existen adultos, sólo niños jugando a ser grandes. Algunos, como vos, concientemente. Un gran beso.
ResponderEliminarCHE ME GUSTA MUCHO LO QUE PROPONÉS... SEGUIRÉ LEYENDOTE!!! BESOTES!!!
ResponderEliminarDe maravilla, has escrito la utopía de todo disidente.
ResponderEliminarMe quedo con: "No sueño con ser Dios, sólo con tocar el cielo"
Es precioso.
Saludos!
Mientras los sueños y la felicidad caminen de la mano nunca dejaremos de ser niños, y esa es la única meta a alcanzar (después de tocar el cielo).
ResponderEliminarMe ha encantado! :)
Asique te gusta Skap?
ResponderEliminarMira vos a la nena linda
Espero que andes bien princesita
cuidate
un beso enorme
vive de la vida un sueño
ResponderEliminarFinalmente aunque crescamos seguimos llevando dentro algo que nos mantiene siendo niños...
ResponderEliminarbendiciones...
Jamas debes dejar que te impongan su orden, jamas debes dejar de creer en lo imposible y jamas debes perder la esperanza porque es lo unico que nos mueve y nos mantiene con vida.
ResponderEliminarPD: Se siempre una niña pues es mejor que crecer y perder la ilusion.
DARK CITY
Si que tenías tripita, si, jeje.
ResponderEliminarME ha gustado el texto, sobre todo lo de los play movil, con los que yo aún sigop contruyendo castillos y ranchos (Es lo que tiene tener primos pequeños).
Un saludo.
Como siempre...me encantas...
ResponderEliminarLa verdad es que en ste mundo tan vacio y cruel, es bueno tener imaginacion, tener sueños y tener esperanzas.
No somos lo que refleja en un espejo, sino que somos mucho mas, y ese mucho mas incluye un mundo paralelo donde viven nuestros sueños.
=D
Un besazo guapisima
Gonzalo
Que mona!!!
ResponderEliminarNo seas esa pieza, libérate, no formes parte de ese puzzle macabra si no quieres hacerlo
A mi estimada que alegria saber que no soy la unica que piensa en ello, pies para que los queremos si tenemos alas pa' volar.
ResponderEliminarTodavia cantamos, todavia soñamos, toadavia esperamos apesar de todo, almenos puedes tener la certeza de quien sigue un sueño,la tranquilidad de saberte llena de sueños y esperanzas, de saber que tu alma no pertence al conjunto de aquellos que no tubieron el valor para seguir una meta o un suño o una ilucion, recuerda que todos los sueños son locos...si no fuera asi, no tendria caso soñarlos.
Por que la esperanza y la imaginacion son todo cuanto realmente tenemos, son el ultimo centimetro que nos queda de nosotros...si salvaguardamos ese centimetro...somos LIBRES.
Bien por ti, bien por todos los que luchan..por que al que cree todo le es posible.
Cuando crecemos creemos perder la inocencia con la que nacimos. En realidad no la perdemos, sigue con nosotros hasta que morimos, sino, no nos conmoverían tantas injusticias a las que nos enfrentamos. No la perdemos, lo único que ocurre es que nos hacemos más prácticos y más sabios. Besos!!
ResponderEliminarNunca dejes de ser esa niña por mucho
ResponderEliminarque te digan. :)
Bonito texto, como siempre.
Un beso grande, violetcarsons.
Vaya... eres puro sentimiento.
ResponderEliminarEspero que no te importe que me siga pasando.
muchos saludos!
Viva peter pan!
ResponderEliminarjejeej
sALUDITOS
Nunca soñamos con ser seres globalizados, eso es lo que sé. Pero veo globalización por todas partes, y del lenguaje: "puzzle macabro", no podemos escapar, Violet. ¿Juguetes del destino acaso?
ResponderEliminarNouu, a vos no :P
ResponderEliminarMe ha enkantado lo ke he leido..... Me he sentido reflejado en kada letra, en kada idea, en kada pensamiento,....
ResponderEliminarPero no olvides ke sí podemos volar.... Por encima de sus leyes, de su doble moral, de su eskoria burókrata!!!
Nuestros sueños son sus pesadillas.....
Y sí!!!! Viva Peter Pan!!!
En mi blog tengo un post ke precisamente habla de ello.... de lo Peter punk ke me siento... jejejejeje
Me enkantaría ke pasearas por mi blog... Kreo ke hay kositas ke te gustarán..... Y komo he visto en tu perfil, también koincidimos en gustos musikales.... Yo kanto en un grupo de músika y hace poko hemos inagurado nuestro myspace, sí kieres eskuchar komo suena pasaté por:
http://www.myspace.com/grupolua
Un besazo y hasta pronto...
yo siempre quise ser mayor...
ResponderEliminarUna etapa tan hermosa, la ifancia. Muy leccionador y reflexionador escrito.
ResponderEliminarSaludos. Nos leemos
Creé porque es absurdo, creé por locura...
ResponderEliminar"Lo incomprensible no por ello deja de ser"
Tertuliano
Io no se cuando deje de jugar a ser un adulto...
ResponderEliminarBesos imaginarios...
Este comentario ha sido eliminado por el autor.
ResponderEliminarHola, no te conozco, pero tus palabras me dan a entender que llevan detrás a una persona maravillosa.
ResponderEliminarMe encantó eso de "soñamos con seguir soñando". Yo también lo hago.
Un beso.
El crecer no está en la edad. Yo quiero seguir jugando. Y que la vida juegue conmigo. ¡Quiero, puedo, debo! Y acaricio recuerdos, los traigo, los atesoro y los personifico. Los grandes no entienden nada :)
ResponderEliminares un trozo de bandera en el cielo alto cada vez más alto.
ResponderEliminarhabitaré en tu blog.
nos leeremos seguido.
bienvenida a posmópolis.
Un bonito texto sin infulas. Me encanta.
ResponderEliminarUn sentimiento que comparto contigo. Crecer es bonito, pero cuando te das cuenta lo que vas dejando atrás y la importancia de la felicidad de un niño, te agarras a la mesa como si así pudieras evitar seguir cumpliendo años.
ResponderEliminarCreo que con este relato has despertado muchos sentimientos escondidos, quizá olvidados.
Te sigo desde mi mirilla!
Un saludo ;-)
jaajajaj no, esta vez no hay fotos..
ResponderEliminarpero tampoco creo que tarde en subir.
me alegra saber que te pasas por mi blog. Yo no le hago demasiado caso la verdad, aunque sí me preocupo de publicar y eso :)
Hablando de la edad,
cada vez cojo más miedo a eso de cumplir años.
El tiempo se nos escapa
me gustó leerte, encontarme con tu niña, me haz hecho volver al pasado cuando hacía lo que tú, ver dibujitos animados...hacer castillos con piedras...lindo!
ResponderEliminaryo tenia un pato con rueditas q arrastraba a todos lados :$
ResponderEliminarbesos!
Sí, es mi cumple! :)
ResponderEliminarbuaf, recuerdo cuando era pequeño que estaba deseando ser mayor...
ResponderEliminarPero ahora lo pienso y buf, quiero volver a ser pequeño xD.
Todos hemos cambiado desde pequeñitos :3
un beso
Hola, desconocida a medio conocer. Aquí dejo mis huellas para que puedas seguirlas, como Hansel y Gretel con las migas de pan, y me encuentres de nuevo.
ResponderEliminarInteresante entrada, si es cierto que ser pequeño es una experiencia, pero bueno, no hecho de menos nada más que lo que está por venir y guardo en mi memoria todo lo que ya ha pasado.
Me llama la atención la cantidad de nostálgicos de su infancia que te han comentado, yo lo veo más como en el principio de tu escrito: "Hoy soñamos con seguir soñando".
Bueno, eso, acuérdate de mi, que tengo demasiado tiempo libre y no sé en que gastarlo.
Que lindo es conservar esa niña intacta y poder soñar con tocar el cielo. Hermoso :)
ResponderEliminarIdentificado con tu texto!. Y el recuerdo, que es un lugar a veces incomodo, se aparece...
ResponderEliminarTe envio saludos
Agustín
Está bien conservar al niño que fuimos un día en nuestro interior... No sabes cuándo te va a hacer falta; tal vez algún día nos ayude a paliar el dolor.
ResponderEliminarPD: Respecto a tu pregunta en mi blog, tengo 19 años. ¿Y tú? Me alegra saber que te gusta como escribo, tu también lo haces genialísisimo. :)
muack.
Yo me conformo con no dejar de soñar jamás.
ResponderEliminarCreo que es muy inteligente lo que has dicho, creo que todos deberíamos de seguir tu filosofía... está bien no cambiar, siempre hay que mantener la esencia de nosotros mismos...
ResponderEliminarGracias por seguirte pasando por mi blog, últimamente tengo este mundo un poco descuidado, espero que deje de ser así pronto.
Muchos besos.
V
Me encantan las cosas que escribes, hay cosas que las he pensado yo tambien a veces, me alegro de no ser la unica =)
ResponderEliminarGracias por comentar en mi blog porque asi he podido llegar al tuyo.
PD no, no me referia al cafe, me gusta pero mi verdadero amor es el té =D si hubieras leido el titulo te habrias dado cuenta ;) gracias por el coment.
Besus!
Recién llegada de mis vacaciones, paso a saludarte, a leerte, y a decirte que vayas creciendo sin cambiar tu forma de ser actual! Ah, y que sigas escribiendo, claro! :-)
ResponderEliminarUn saludito!!!!
Há! sigo esperando que llegue Peter Pan, y una parte de mí espera crecer sin dejar la inocencia! Además vivir encallada deseando no crecer es una frustración muy grande, cada año que pasa se te derrumba más! un beso
ResponderEliminarpasaba a saludarte
ResponderEliminarun fuerte abrazo!
Hola ,me gusta bastante tu blogg, es mui existencialista tenemos cosas en comun pasate por el mio y haber si intercambiamos opiniones ,sigue asi no cambies besos.
ResponderEliminar
ResponderEliminari couldn't believe that i would ever be re-unite with my ex-lover, i was so traumatize staying all alone with no body to stay by me and to be with me, but i was so lucky one certain day to meet this powerful spell caster Dr Akhere,after telling him about my situation he did everything humanly possible to see that my lover come back to me,indeed after casting the spell my ex-lover came back to me less than 48 hours,my ex-lover came back begging me that he will never leave me again,3 months later we got engaged and married,if you are having this same situation just contact Dr Akhere on his email: AKHERETEMPLE@gmail.com thanks very much sir for restoring my ex-lover back to me,his email: AKHERETEMPLE@gmail.com or call/whatsapp:+2349057261346
hindi ako makapaniwala na kailanman ay muling makiisa ako sa aking kasintahan, labis akong na-trauma sa pananatiling nag-iisa na walang katawan na manatili sa akin at makakasama ko, ngunit napakasuwerte ako sa isang tiyak na araw upang matugunan ito malakas na spell caster na si Dr Akhere, matapos sabihin sa kanya ang tungkol sa aking sitwasyon ginawa niya ang lahat ng makataong posible upang makita na ang aking kasintahan ay bumalik sa akin, sa katunayan matapos na ihagis ang spell ang aking dating kasintahan ay bumalik sa akin ng mas mababa sa 48 oras, dumating ang dating kasintahan ko. bumalik sa pagmamakaawa sa akin na hindi na niya ako pababayaan, 3 buwan mamaya kami ay nakipag-ugnay at nag-asawa, kung nagkakaroon ka ng parehong sitwasyong ito makipag-ugnay lamang kay Dr Akhere sa kanyang email: AKHERETEMPLE@gmail.com maraming salamat sa sir sa pagpapanumbalik ng aking dating kasintahan bumalik sa akin, ang kanyang email: AKHERETEMPLE@gmail.com o tumawag / whatsapp: +2349057261346